Ειχα αποφασίσει απο την στιγμη που ανακοινώθηκε η εκδήλωση οτι θα παρω μερος στο πρωτο μου τρίαθλο. Ειτε sprint, ειτε half, ειτε ολυμπιακο τρίαθλο που εγινε τελικα θα συμμετειχα οπωσδηποτε (πρωτα ο Θεος, η οικογενεια μου, η υγεια κτλ βέβαια). Αιτια το τρίπτυχο του αθλήματος που με ελκύει , χωρις να κατέχω κάποιο απο αυτα ιδιαιτερα , και ο γιατρός του αθλήματος ο Χατζηνικολας Νικόλαος ο οποιος μας αγκάλιασε απο την πρωτη εκδηλωση που ελαβα μέρος στον γύρο της Ροδου 145χλμ το 2015. Και μας παρότρυνε απο τοτε να παρουμε μερος στο τρίαθλο. Τοτε ζυγιζα περιπου 105 κιλα... Μετα τον γύρο και την πρόκριση μου στην Σπαρτακιαδα πηρα την αποφαση να χασω καποια κιλα, εβαλα και το τρεξιμο στο προγραμμα με τον μαραθώνιο της Αθηνας δευτερο στοχο. Εκανα καθημερινη ασκηση και διατροφή και μεχρι την Σπαρτακιαδα ειχα πέσει στα 85-86 κιλα. Μετα την επιτυχή έκβαση και των δυο αγωνων ειπα να ξεκινήσω απο την αρχη και να κανω προπονητική βαση με τον στίβο. Στοχοθετησα και τον μαραθώνιο της Ροδου που έπεφτε πολυ κοντα με το miraluna 116, δηλαδη το half iron man που λάμβανε χωρα στην Ροδο το Μάιο του 16... Χωρις να ξέρω πολύ απο κολύμπι , ηταν μεγαλη προκληση μενα και αφου ολοκλήρωσα παλι τον γύρο της Ροδου και τον Μαραθώνιο, περασα τοσο ξυστά απο τον αγωνα τριάθλου που αποφάσισα οτι δεν θα ξαναχασω καποιον απο την Ροδο. Γιατι ο γιατρός και τα υπολοιπα παιδια με την αγαπη και την ζεστασιά τους σε βαζουν τοσο φυσικα μεσα στο τρίαθλο σαν να ηταν κατι που απλα δεν εχεις δοκιμάσει ακομα. Και... το καλοκαίρι που περασε αρχισα να κολυμπαω με λιγο ρυθμό, λιγες αναπνοές και ισως λιγη τεχνική. Και πείστικα οτι θα έπεφτα στην θαλασσα και οσο περνούσε από το χερι μου θα συνέχιζα, κάτι που εγινε... Οσον αφορα το τεχικο μέρος της εκδήλωσης, μονο τους εθελοντές με την διάθεση τους να δεις και το πλήθος που ασχολήθηκε με την διοργάνωση καταλαβαμε οτι δεν υπηρχε περιπτωση να ειναι τυχαία εκδηλωση. Η ομαδα του Απόλλωνα με τον Νικο Χατζηνικολα και την ομάδα του, προσωπικά τον αδελφό του Κωστα που με συμβούλεψε , παρότρυνε πριν τον αγωνα . Η παρουσια του Κρομμυδα Βασιλη και του Γαρεφη Χρηστου που εκτός απο δέος και τον σεβασμό που εκπέμπουν, μας παρείχαν και καποια σωστη αγωνιστικη τακτικη για τον αγωνα, για εμας που αγωνιζομασταν για πρωτη φορα τουλαχιστον. Και αυτη η τεραστια αγκαλια την ημερα του αγωνα που αφησε σε ολους μας τις καλύτερες αναμνήσεις - εντυπώσεις και την προσμονή του επόμενου αγωνα. Εγω πριν τον αγωνα ημουν σιγουρος για αυτο που θα συναντήσω, γι αυτο δεν ειχα αγχος. Μακαρι και περισσότερος κοσμος να προσέλθει στους επόμενους για να φτάσουμε το τριαθλο στην Ροδο και να μας φτασει σε αλλα επίπεδα.. Το πρωτο σου τρίαθλο; μου λεει ο γιατρος. Ειμαι ο νονός σου, και με αγκαλιάζει...