(Το Race-report με φωτογραφίες...)

Το πρωινό της 10 Ιουνίου 2016 με βρίσκει στη Θηβών με το ποδήλατο με κατεύθυνση προς Πειραιά. Ένα σακίδιο πλάτης για τα έκτακτα και ένας σάκος με τον εξοπλισμό και ρούχα ακουμπισμένος στις αερόμπαρες. Προορισμός Σύρος. Πρώτο Trimore Τρίαθλο Σύρου.

Κατακλυσμένος από σκέψεις ποδηλατώ μηχανικά. Τις σκέψεις μου μονοπωλεί μια απορία. Θα είναι ο αγώνας και όλο το τριήμερο αντάξιο των προσδοκιών που μεθοδικά έχει χτίσει η ομάδα που συντόνιζε την προώθηση του αγώνα με τόσο συχνές ενημερώσεις, κρατώντας με σε μια εγρήγορση και μια αυξανόμενη αγωνία όσο πλησίαζε ο αγώνας?
Σταδιακές αποκαλύψεις του περιεχόμενου του triathletes kit με ρυθμό μαρτυρίου σταγόνας, video clip από τη Σύρο και το χώρο που θα διεξαχθεί ο αγώνας, ανακοινώσεις για τη ποδηλατική διαδρομή, ενημέρωση για ομάδες εθελοντών που θα δώσουν το παρόν, φωτογραφίες από την πανέμορφη Σύρο και άλλες μικρές ενέσεις εγρήγορσης. Όλα αυτά μαζί με την δεκαήμερη αντίστροφη χρονομέτρηση με αντίστοιχες αναρτήσεις κράτησαν το ενδιαφέρον μου απίστευτα ψηλά. Έγινε σχεδόν παιχνίδι το να μαντέψω τι είναι τα διάφορα αντικείμενα στο triathletes kit. Ένα mind game. Και τα παιχνίδια του μυαλού είναι τα καλύτερα...

Μια μέρα αργότερα ξημερώματα Σαββάτου, ξυπνάω στο 22 δωμάτιο του Esperance 2. 
Αντικρίζω τα δυο κουτιά αντιβίωση. Προσγείωση στη πραγματικότητα. Τι έχω έρθει να κάνω εδώ; Τι θέλω να αποδείξω; Δεν είμαι ακόμη καλά. Μέχρι χτες το κεφάλι μου βούιζε και οι αμυγδαλές είναι ακόμη πρησμένες. Ο γιατρός πέντε μέρες νωρίτερα απαγόρευσε κάθε αθλητική δραστηριότητα μέχρι να περάσουν δέκα ημέρες, όσο κρατήσει δηλαδή η διπλή αντιβίωση. Ηθικό κάτω από το μηδέν. Φόβος για τις επιπλοκές που με προειδοποίησε ο γιατρός. Παίρνω ξεροβήχοντας την αντιβίωση με μια γουλιά νερό και πηγαίνω στον καθρέπτη. Κοιτάζω το είδωλο.  
Ο φόβος μεγαλώνει σε κάθε σκέψη και αρχίζει να με κυριεύει. Η λογική επιβάλει να παρευρεθώ ως θεατής στην αφετηρία και να μην τρέξω. Παρά μόνο να παρακολουθήσω τον αγώνα πίνοντας τον καφέ και βγάζοντας φωτογραφίες. Είναι η πιο σώφρων λύση. Και σίγουρα πιο ξεκούραστη.

Το μεγαλύτερο εμπόδιο μου κάθε φορά σε ότι κάνω είμαι εγώ. Εγώ αποφασίζω να πράξω, να τολμήσω, να δειλιάσω ή όχι.
Αρκεί μόνο να με πείσω ότι μπορώ ή ότι δεν μπορώ. Αρκεί αυτό.

Στο μυαλό μου έρχεται η ομιλία του κου Χρήστου Γαρέφη το περασμένο απόγευμα στη μικρή Σκάλα του Μιλάνου, το μαγευτικό θέατρο Απόλλων της Σύρου. Είχε πει "Ξυπνήστε και πείτε στον εαυτό σας οτι είστε καλά. Ότι είναι η καλύτερη σας μέρα και βρίσκεστε στη πιο καλή σας φόρμα. Πείτε το. Και τρέξτε τον αγώνα. Κι ας πατώσετε μετά. Απλά πείτε μόνο στον εαυτό σας : Είμαι καλά".

Και έτσι κάνω. Το σκέφτομαι, το ψιθυρίζω δειλά, το προφέρω. Φαίνεται να δουλεύει. Αυθυποβολή. Το μυαλό μπορεί άρα και το σώμα θα ακολουθήσει, σωστά; Κι αν δεν τα καταφέρω και πατώσω, δε πειράζει. Τουλάχιστο θα έχω προσπαθήσει.

Λίγη ώρα αργότερα βρίσκομαι να περπατώ στο λιμάνι τη Ερμούπολης με το φίλο μου Δημήτρη της #‎triathlonsupertechteam σε μια ιεροτελεστία αναζήτησης Espresso πριν κάθε αγώνα. Ποδήλατο, κράνος και εξοπλισμός στη θέση τους. Όλα γίνονται αργά κατά προτροπή του κου Χ. Γαρέφη στην ομιλία του. "Όλα αργά πριν τον αγώνα, γρήγορα μόνο ο Αγώνας", μας προέτρεψε. Αργό περπάτημα λοιπόν αβίαστο, απόλαυση του εσπρέσσο σε ένα πλακόστρωτο δρομάκι στο κέντρο της Ερμούπολης με θέα το λιμάνι.

Σύντομα περπατώ προς το Νησάκι, προς τη Ζώνη αλλαγής. Πολλοί έχουν φτάσει ήδη ενώ η μουσική του DJ κάνει τα πάντα πιο ζωντανά καθώς φτάνω στη ζώνη αλλαγής. Στρωμένη με πράσινο πλαστικό από άκρη σε άκρη με κάνει και απορώ γιατί δεν έχω μάθει να φορώ και να βγάζω πάνω στο ποδήλατο τα παπούτσια εν κινήσει. Θα ήταν ιδανικό σε αυτό τον τάπητα να πρωτοδοκιμάσω να κάνω αλλαγή σαν τους αληθινούς τριαθλητές. Ψάχνω τη θέση μου στη ζώνη και βρίσκω το κουτί με το αυτοκόλλητο 35 γρήγορα. Υπεράνετος χώρος μεταξύ των ποδηλατών ώστε να μην νιώθει κανείς στριμωχτά.
Ανοίγω το διχτάκι MP και χάνω τον μπούσουλα. Για να ξεχάσω ότι τρέχω στον αγώνα και να περάσει η ώρα, κάθομαι κάτω, τα αδειάζω στο κουτί και τα περιεργάζομαι. Η προίκα στο διχτάκι μεγάλη αλλά το μάτι μου πρωτοπέφτει στο μπουκαλάκι με το λάδι αλυσίδας. Μερικές σταγόνες επί τούτου στην αλυσίδα και κάποιες ανάποδες πεταλιές να πάει παντού. Δεν είναι κακό, έχω να το συντηρήσω από τον αγώνα στη Κατερίνη. Έπειτα πιάνω στα χέρια μου τα γυαλιά ηλίου. Μου τύχαν αυτά με κίτρινα μπράτσα. Τα καλύτερα. Λαμπρά. Δυσανασχετώ όμως καθώς δε βλέπω να μένουν για πολύ στη κατοχή μου. Βλέπω να τα κατασχέτει η κόρη με συνοπτικές διαδικασίες με το που μπω στο σπίτι Κυριακή βράδυ. Η σύζηγος θα απολαύσει το σπρέι νερού καθώς και το αντηλιακό Vichy. Πόσο έχουν πανάθεμα τα αυτα αναρωτιέμαι και βάλαν και τις μεγάλες συσκευασίες? Εν πάση περιπτώσει, ο γιος και δεύτερη κόρη θα βολευτούν με τα λουκούμια Σύρου. Οπότε θα μου μείνουν σε εμένα το αριθμημένο σκουφάκι, το δοχείο νερού, το τεχνικό μπλουζάκι της διοργάνωσης με το χάρτη της διαδρομής και η πετσέτα ποδιών. Δίκαιο? Νομίζω ναι. Θα γλυτώσει το διχτάκι MP και δε θα γίνει αποθήκη για τα Lego των παιδιών? Ελπίζω ναι!
Μισό λεπτό, όλα αυτά για early-bird εγγραφή των 35 ευρώ σε αγώνα τριάθλου? Κάτι δε πάει καλά. Κουνάω το κεφάλι μου αριστερά δεξιά γιατί κάτι δε καταλαβαίνω, κάτι δε πιάνω, κάτι μου ξεφεύγει. 
Εντάξει, τουλάχιστον θα βρώ κάτι αρνητικό στη διοργάνωση. Δε θα έχει νερό στο τρέξιμο σκέφτομαι, όπως μας ενημέρωσε ο κος Μητρόπαπας στην ενημέρωση χτες το απόγευμα και ψάχνω το μικρό μου μπουκάλι για να το βάλω δίπλα στα παπούτσια του τρεξίματος. Πριν προλάβω όμως, ακούω από τα μεγάφωνα ενημέρωση, ότι η διοργάνωση φρόντισε να υπάρχουν μπουκάλια νερό στο τρέξιμο. Δεν υπάρχει η διοργάνωση. Είμαι Ελλάδα? Τρέχουν τη διοργάνωση Έλληνες διοργανωτές στα αλήθεια; Τρίαθλο ζω μη με ξυπνάτε. 

Ετοιμάζω τον αριθμό μου στη ζώνη τρεξίματος και στοιχίζω έτσι το κάθε τι ώστε να είναι έτοιμα για κάθε αλλαγή. Στερεώνω με μονωτική ταινία ένα τζελ ενέργειας στον οριζόντιο σωλήνα του ποδηλάτου και είμαι έτοιμος. Η μουσική έχει δυναμώσει, όλοι ετοιμάζονται, κάποιοι βάζουν και τις στολές κολύμβησης. Μια φωτογραφία αναμνηστική πριν την εκκίνηση, κλείνω σάκο, τακτοποιώ το κουτί μου και αφήνω τη ζώνη αλλαγής. 
Ώρα για τη τεχνική ενημέρωση του αγώνα. Εκκίνηση μέσα από το νερό και θα πρέπει να κολυμπήσουμε αριστερόστροφα ακολουθώντας τρεις κίτρινες σημαδούρες που μαζί με το σημείο εξόδου από το νερό σχηματίζουν ένα τραπέζιο. Η ώρα περνά και πολλοί αθλητές έχουν μπει για προθέρμανση.  
Ώρα να μπω κι εγώ. Φτάνω στην άκρη της προβλήτας. Με χωρίζει ένα μέτρο ύψος μέχρι το νερό. Διστάζω. Θα τρέξω ε? Είμαι σίγουρος? Ναι. Ολότελα? Στιγμιαία μουλαρώνω. Δε πηδάω παρά κοιτάζω τους άλλους που με άνεση βουτάνε κάνοντας και πόζες. Τρελλοκομεία. Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για πολύ σκέψη. Γιουρούσι να τους φάμε, πριν το μετανιώσω. Χέρι στα γυαλιά κολύμβησης και άλμα. Η επαφή με το νερό τονωτική. Με ξυπνά. Πλέον δεν έχει γυρισμό. Θα τρέξω. Κολυμπάω λίγα μέτρα να ζεσταθώ. Επιστρέφω και περιμένω. Θέτω το ρολόι σε ετοιμότητα. Παράταξη για την εκκίνηση πριν το σχοινί. Αντίστροφη χρονομέτρηση και εκκίνηση.
Κολυμπάω σε ένα ρυθμό προσπαθώντας να αποφύγω συγκρούσεις. Σε κάθε ανάσα που βγάζω το κεφάλι στα δεξιά βλέπω στιγμιαία την αμφιθεατρικά χτισμένη Ερμούπολη με τους ναούς στις δυο κορυφές. Θα τη βλέπω μέχρι τη σημαδούρα. Ματιές και μπροστά που το νερό αφρίζει με κολυμβητές να μπλέκονται μεταξύ τους. Λοξοδρομώ ελάχιστα να αποφύγω τις στενές επαφές που η φιλικές χειραψίες γίνονται καρπαζιές. Λίγα παραπάνω μέτρα αλλά τουλάχιστον να βγω σώος από το νερό, σωστά? Πλησιάζοντας στη σημαδούρα όμως νιώθω να προσαράζει πάνω μου κολυμβήτρια που κολυμπά με ύπτιο. Και το λέω γιατί με τις γρήγορες χεριές έφτασε η πλάτη της στη δική μου. Σταματάω, χαιρετάω, δίνω προτεραιότητα και συνεχίζω λοξά. Φτάνω στη πρώτη σημαδούρα. Άνετα παίρνω την εσωτερική και κλέβω δυο θέσεις από άλλους κολυμβητές. Συνεχίζω με πρόσθιο που αν και
λίγο πιο αργό, τουλάχιστον με κρατά σε ευθεία μέχρι τη δεύτερη σημαδούρα. Γύρω μου παφλασμοί. Είμαι κάπου στη μέση της γραμμής των κολυμβητών υπολογίζω και προσπαθώ να κρατηθώ εκεί. Δύσκολο όμως καθώς με περνούν αρκετοί. Επιστροφή στο ελεύθερο και σε κάθε δεξιά ανάσα μου πλέον έχω ένα δεμένο πλοίο και τη δεξαμενή του Νεορίου στο βάθος. Έχω την εντύπωση ότι περνά η ώρα και αργώ. Παραείναι μακριά η σημαδούρα. Κάτι δε πάει καλά με την απόσταση. Κολυμπάω προσπαθώντας να αποφύγω κάποιον κύριο που κολυμπά κάθετα και έρχεται να με τορπιλίσει. Μα που πάει? Γιατί δε σηκώνουν το κεφάλι μερικοί να δουν που πηγαίνουν? Σε ένα επόμενο Trimore τρίαθλο παράκληση για φωσφορίζοντα βελάκια στο βυθό μπας και γλυτώσουμε από κολυμβητές τορπίλες! :-)
Φτάνω στη δεύτερη σημαδούρα, μικρός συνωστισμός στη στροφή και συνεχίζω ολοταχώς για την τρίτη. Είμαι σε πρόσθιο ξανά και βλέπω ήδη τους πρώτους να βγαίνουν από το νερό. Αγώνας να κρατήσω το ρυθμό, να κάνω σωστά το τέντωμα μπας και κερδίσω κανένα λεπτό. Τρίτη σημαδούρα και πλέον κολυμπώ παράλληλα με το λιμενοβραχίωνα ενώ αρχίζω και βλέπω ξεκάθαρα τον βυθό. Λίγες χεριές ακόμη σκέφτομαι και προσπαθώ να χαλαρώσω μέχρι που φτάνω στα ρηχά. Δυο εθελοντές με τραβούν από το χέρι και βοηθούν να ανέβω στον τάπητα. Τέλεια. 

Κοιτάζω το ρολόι μου με μικρή απογοήτευση. 22 λεπτά. Κάτι έχει γίνει με την απόσταση και το έκανα τόση ώρα. Η απόσταση σίγουρα δεν ήταν μόνο 750μέτρα. Δε πειράζει όμως, όλοι κολύμπησαν το ίδιο άρα μικρό το κακό σκέφτομαι και συνεχίζω να τρέχω στον τάπητα. Στάση για ξέπλυμα στη μάνικα να φύγει λίγο το αλάτι. Δε πειράζει, μερικά δευτερόλεπτα μόνο είναι, τουλάχιστον να μη μείνω με τα αλάτια. Φτάνω στη ζώνη αλλαγής για να δω τον μεγάλο όγκο των ποδηλάτων να λείπει. Νιώθω μια ζαλάδα και κάθομαι πιο ήρεμα να φορέσω παπούτσια, κράνος, ζώνη με τον αριθμό. Ξεκρεμάω το ποδήλατο από τη θέση του. 

Με μόλις δυόμιση λεπτά χρόνο αλλαγής βρίσκομαι να ποδηλατώ στο λιμάνι της Σύρου. Περνάω μια ποδηλάτισσα μέσα στο λιμάνι και συνεχίζω προς τα νότια. Μοναχική διαδρομή για λίγα λεπτά. Πάντα έτσι είναι για μένα που είμαι αργός κολυμβητής. Δε πειράζει όμως. Έπειτα από λίγο βρίσκω όλους αυτούς που έχουν αβαντάζ στη κολύμβηση αλλά όχι στο ποδήλατο. Κάπου εκεί νομίζω ευχαριστιέμαι περισσότερο τον αγώνα. Γιατί ναι μεν ο αγώνας είναι να τερματίσω και να τα καταφέρω πιο γρήγορα από κάποιο παλιότερο χρόνο μου, αλλά εκείνες τις στιγμές η έξαψη και η φωτιά του αγώνα ανάβει όταν περνάς κόσμο.

Ακολουθώ και πλησιάζω ποδηλάτες στα τελευταία επίπεδα κομμάτια πριν φτάσω στον πρώτο λόφο. Εκεί βρίσκω πολλούς μαζεμένους και βάλω κατά ριπάς ορθοπεταλιές για να ανέβω θέσεις. Το Garmin σφυρίζει στο χέρι. 170 παλμοί. Μπράβο. Ας μετριάσω όμως, λίγο. Είμαι άρρωστος. Όχι, δεν είμαι. Ήμουν. Τώρα είμαι μια χαρά. Τρία γιούπι για τον κο Χ. Γαρέφη, τον μάγο των αυθυποβολών και της εμψύχωσης. Συνεχίζω δυνατά μέχρι που φτάνω στη κορυφή. Σκύβω σε αερόμπαρες κατεβαίνοντας το λόφο. Η ταχύτητα ανεβαίνει και οι στροφές πλησιάζουν. Κακώς δεν έκανα την αναγνώριση της διαδρομής. Φρενάρω μη σκοτωθώ νωρίτερα από τη στροφή ενώ μια εθελόντρια κοπέλα φωνάζει να κόψω ταχύτητα. Και καλά κάνει. Είχε δίκιο. Η στροφή είναι κλειστή ενώ οι κορίνες κάνουν αδύνατο να ξεκλέψει κάποιος και να πάρει εσωτερικά τη στροφή και πιθανό να έρθει σε κίνδυνο αντιμέτωπος με άλλο ποδηλάτη που επιστρέφει. Αυτό δε το έχω ξαναδεί στους λίγους αγώνες που έχω πάει και το βρήκα φανταστικό. Κορίνες σε κάθε στροφή. Και εθελοντές να επισημαίνουν στα επικίνδυνα σημεία.
Στο έβδομο κιόλας χιλιόμετρο οι πρώτοι του αγώνα έχουν πάρει το δρόμο της επιστροφής.
Περνούν μερικά λεπτά από εκείνο μέχρι να δω τον κύριο όγκο των ποδηλατών να επιστρέφει. Εντω μεταξύ το ποδήλατο συνεχίζεται με αμείωτο ενδιαφέρον με μένα να έχω το αβαντάζ στις ανηφόρες που κόβουν ταχύτητα σε πολλούς. Θα έλεγα το κομμάτι του ποδηλάτου είναι αρκετά τεχνικό καθώς απαιτεί και πολύ καλό χειρισμό του ποδηλάτου εκτός από δυνατά πόδια. Πόσες φορές μετρίασα ταχύτητα σε στροφές χάνοντας χρόνο ενώ θα μπορούσα να τις περάσω με μεγαλύτερη ταχύτητα? Σίγουρα δεν έμεινα πολύ ώρα στις αερόμπαρες σε όλο το ποδηλατικό κομμάτι. 
Το άλλο που παρατήρησα ήταν οι τσοπεράδες σε διασταυρώσεις. Τα φαινομενικά "κακά" παιδιά με τις θορυβώδεις μοτοσικλέτες κάναν το καλύτερο δυνατό για το ποδηλατικό κομμάτι. Φυλούσαν θερμοπύλες για να μη βγουν οχήματα πολιτών στο δρόμο και κινδυνέψει κάποιος. 
Αναστροφή στη Βάρη. Παίρνω το τζελάκι μου και συνεχίζω ακάθεκτος για την Ερμούπολη. Η αδρεναλίνη του αγώνα καθώς και οι ενδορφίνες με κάνουν να νιώθω καλύτερα από ποτέ. Και έτσι είναι. Συνεχίζω πλησιάζοντας προπορευόμενους ποδηλάτες ενώ μπροστά μας ξεκινά ανηφόρα. Πίσω μου ακούω μοτέρ μοτοσικλέτας να ακολουθεί σε μικρή απόσταση. Σίγουρα δεν με ακολουθεί κάποιος από γούστο και σίγουρα δεν είναι ο κάποιος διανομέας προχείρου φαγητού. Άρα τι είναι; Κριτής ποδηλασίας. Φτου! Τώρα βρήκε; Η ανηφόρα θεριεύει μπροστά μου ενώ έχω μειώσει την απόσταση από τους δυο μπροστινούς. Δε ρισκάρω ποινή η ακόμη χειρότερα ακύρωση λόγω drafting, δεν υπάρχει περίπτωση να κόψω ταχύτητα και να κρεμάσω τη μουαγιέν και ενώ είμαι ήδη με 168 παλμούς ξεκινάω ορθοπέταλο και πάλι. Φτάνω σε προσωπικό ρεκόρ παλμών στη ποδηλασία. 174. Θα ζήσω ?

Η συνέχεια εδώ :

(Το Race-report με φωτογραφίες...)