← Almira Triathlon
Εξαιρετικός αγώνας. Τον ευχαριστήθηκα περισσότερο από κάθε άλλο. Ένα φανταστικό διήμερο εκδηλώσεων... Γράφω την βιωματική μου αφήγηση όπως εζησα το 2ημερο 14-15 Μαίου 2016...
Ένα ολόκληρο Half
14 Μαΐου
Βρίσκομαι μετά από χρόνια πάλι σε ένα λεωφορείο των Κτελ. Όχι για κάποιο ταξίδι στα πάτρια εδάφη αλλά για Κατερίνη. Ο καιρός που μετρούσα 6 μήνες, 4 μήνες, 2 μήνες, 20 ημέρες ως τον αγώνα κύλισε τόσο γρήγορα. Σαν το νερό. Προχωρούσε βέβαια με μια αμηχανία το τελευταίο διάστημα, ίσως και με μια αβεβαιότητα για το ποια λογική θα με φέρει στην αφετηρία ενός τόσο μεγάλου αγώνα μετά τον εισαγωγικό μου αγώνα Ψάθαθλον πέρυσι. Γιαυτό το λόγο περίμενα να τερματίσω σώος κι αβλαβής το Energy Semilong στο Σχοινιά, να μετρήσω τις δυνάμεις μου πριν αποφασίσω να γραφτώ στο AlmiraMan.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση κατά την εγγραφή ήταν ότι είχα προσωπικό τηλεφώνημα από τον διοργανωτή Ιορδάνη Παπαδόπουλο σε ελάχιστη ώρα που μου έλυσε κάθε απορία σχετικά με τη παραμονή και τη μεταφορά μου στο τόπο του αγώνα. Φαινόταν από την αρχή ότι δεν πήγαινα σε ένα φασόν αγώνα "περάστε σκουπίστε τελειώσατε" αλλά πήγαινα σε ένα οικογενειακό αγώνα που το προσωπικό μεράκι και πάθος διοργανωτή, της ομάδας αλλά και των εθελοντών ξεπερνούσε την τυπικότητα κάθε άλλης διοργάνωσης που έχω πάρει μέρος.
Οι μέρες περάσαν όμως και να που βρίσκομαι να κάνω την περισυλλογή μου στο λεωφορείο εξομοιώνοντας στο μυαλό το τι θα κάνω στις αλλαγές ώστε να μη χάσω υπερβολικά πολύ χρόνο ή τι θα ακολουθήσω στη τροφοδοσία. Πχ μια σκόνη Amora μετά το ποδήλατο σε λίγα ml νερού αμέσως πριν το τρέξιμο μπήκε στη Checklist καθώς δεν αγόρασα χάπια αλατιού. Δε βγαίνουμε να τα αγοράσουμε όλα ε? Ας αυτοσχεδιάσουμε...
Η ώρα άφιξης και μέχρι να αφήσω τα πράγματα στο ξενοδοχείο δε βόλεψε να παρακολουθήσω ολόκληρη τη σκυταλοδρομία του Σαββάτου. Βέβαια πρόλαβα να δω και να γνωρίσω τον λαϊκό θρύλο της ερασιτεχνικής ποδηλασίας Rex Αντώνογλου στο τερματισμό της προσπάθειας του, οπότε στόχος ημέρας επετεύχθη.
Ένα κρύο εσπρέσο στο Almira Beach Bar με θέα και έπειτα παραλαβή του πακέτου συμμετοχής από τη γραμματεία για να διαπιστώσω με έκπληξη το πόσα πράγματα είχε μέσα. Διαφημίσεις, χορηγίες, έξοδα του διοργανωτή; Δε ξέρω, αλλά κάποιος έτρεξε για όλα αυτά και σαφώς είναι εκτιμητέα. Μέλι, παστέλι, πακέτο χαρτομάντιλα, μια ταμπλέτα ισοτονικού, 2 τζελ ενέργειας, μια σκόνη που ακόμη δεν έχω καταλάβει τι κάνει αλλά σίγουρα δεν είναι για το πλυντήριο, η άψογη μπλούζα της διοργάνωσης και ο αξιοζήλευτος αυτός αδιάβροχος almiroσακος περιηγητή. Εγώ απλά ένιωσα ότι σέβονται τον αθλητή που συμμετέχει και δεν κοιτάξανε να κάνουν το ελάχιστο, να τα ακουμπήσει και να φύγει.
Έπειτα ψάχνοντας στο σάκο βλέπω ροζ σκουφάκι. Ροζ? Μα ροζ? Προσπαθώ να θυμηθώ τι φύλο έχω δηλώσει στην εγγραφή του και σταματάω όταν βλέπω κι άλλον άρρεν να κρατάει ροζ. Εντάξει, θα γίνουμε Αlmiramen από ότι φαίνεται, εκτός απροόπτου φυσικά αλλά πείραζε να γίνουμε ξέρω γω μπεζ, κόκκινοι, κίτρινοι? Αυτός ο Ιορδάνης και οι ιδέες του! Εντάξει, τέλος πάντων, αν φορούν όλοι ροζ βρακί, δεν είναι ντροπή, σωστά?
Εν τέλει την άλλη μέρα το πρωί κατάλαβα ΠΟΣΟ ξεχωρίζει ένα ροζ σκουφάκι στη θάλασσα. Κάποτε ίσως το ροζ σκουφάκι μας γλυτώσει από καμιά καρίνα επίδοξου θαλασσογκαζοφονιά...
Ακολούθησε το τεχνικό σεμινάριο στο Mediterranean ξενοδοχειακό συγκρότημα το οποίο απόλαυσα. 4 ομιλητές με θέματα που απασχολούν όλους τους αθλητές λίγο η πολύ.
Συγκράτησα τα περισσότερα από αυτά που είπε ο Χ. Γαρέφης στην εξαιρετική ομιλία του. Είπε ότι αν η ψυχή εξαγνίζεται με τον πόνο σύμφωνα με το Νίτσε, το σώμα εξαγνίζεται με τη διαδικασία των αγώνων... Το δεύτερο που θυμάμαι είναι το ότι ο καθένας που θα πάρει μέρος στον αγώνα θα πάρει αυτό που δικαιούται και τίποτα περισσότερο. Είμαι σίγουρος ότι εννοούσε ότι το αποτέλεσμα δε μπορεί να είναι προϊόν τύχης αλλά σωστής προετοιμασίας. Τέλος έκλεισε θυμάμαι με τη προτροπή να μη πιεστεί κανείς για να μη γίνει ο αγώνας ο τελευταίος του αγώνας πριν από κάποιο τραυματισμό αλλά να τρέξει τον αγώνα με μέτρο και να τον θεωρήσει ως γέφυρα για έναν επόμενο αγώνα.
Τέλος η παραδοχή ενός τέτοιου έμπειρου αθλητή ότι είναι φίλος της εγκατάλειψης σίγουρα κρύβει μια μεγάλη σοφία, απόσταγμα πολλών πολλών αγώνων. Και ίσως έτσι να είναι.
Ακολούθησε Pasta party στο Almira Beach Bar όπου πήρα μόλις μια μερίδα σκεπτόμενος να είμαι ελαφρύς την επόμενη το πρωί, κάτι που αποδείχτηκε σωστή κίνηση.
Γρήγορο πέρασμα από τη ζώνη αλλαγών γιατί με τρώει μια υποψία όλο το απόγευμα μετά τη μετακίνηση ΚΤΕΛ Κατερίνης ως Παραλία με το ποδήλατο. Πιάνω πίσω λάστιχο. Εντωμεταξύ έχει σκοτεινιάσει και έχω αφήσει το τσαντάκι με σαμπρέλες, εργαλεία και τις αμπούλες αέρα στο ξενοδοχείο. Τρόμος. Το λάστιχο έχει χάσει πολύ πίεση σε μόλις τρεις ώρες που το άφησα εκεί.
Γρήγορη σκέψη Νο1. Θα ξυπνήσω μια ώρα νωρίτερα να έρθω να το αλλάξω το πρωί. Η γρήγορη σκέψη Νο1 ξεθωριάζει αμέσως καθώς το άγχος δε θα με άφηνε να χαλαρώσω και η προοπτική ύπνου μηδενίζονταν. Γρήγορη σκέψη Νο 2. Περπατάω ως ξενοδοχείο, επιστρέφω για την αντικατάσταση και ξαναπηγαίνω ξενοδοχείο έπειτα. Περπάτημα αρκετό δηλαδή και καθυστέρηση.
Η ζώνη αλλαγών είναι άδεια από κόσμο. Καταρχάς μπορώ τέτοια ώρα να κάνω επισκευή ή είναι ενάντια στον κανόνα 22,παράγραφο 4, υποπερίπτωση 2; ε;
Ρωτάω τέλος πάντων τους ανθρώπους που κάνουν τη φύλαξη και απαντούν ότι μπορώ ολονυχτίς να επισκευάζω ότι θέλω στο ποδήλατο, απλά απαγορεύεται να βγάλω έξω ποδήλατο. Σωστό και δίκαιο. Και ασφαλές.
Και πάνω που είμαι έτοιμος να πάρω το δρόμο για το ξενοδοχείο από μηχανής θεός ο Γιώργος με τη 583 συμμετοχή στο Almira Fast ακούει από τους διαλόγους ότι έχω λάστιχο και προσφέρεται να βοηθήσει! Με προίκισε με σαμπρέλα, λεβιεδάκια και τρόμπα δαπέδου! Για λεφτά ούτε λόγος! Ίσως κάποτε το καλό που έκανα σε ένα brevet να χαρίσω τη τελευταία μου σαμπρέλα σε έναν που του έσκασαν και τα δυο του λάστιχα σε τεράστια λακκούβα στο Λαύριο βρήκε κατάλληλο σημείο να γυρίσει πίσω. Φαινόμενο πεταλούδας? Ίσως. Οπότε συνεχίζω άφωνος μες το σκοτάδι να αλλάζω τη σαμπρέλα μέχρι που ήρθε και ο Μάκης με το Νο 39 και μου φώτισε να τελειώσω πιο γρήγορα.
Η ρόδα επισκευάστηκε τοποθετήθηκε κι εγώ έφυγα ήρεμος για ξενοδοχείο.
Λίγος ύπνος το βράδυ με μένα να μετράω και να ξαναμετράω ακριβώς τι θα χρειαστώ μαζί μου, να ετοιμάζω παγούρια και ρουχισμό. Σίγουρα τα κοίταξα πέντε φορές. Ίσως και έξι.
Έγερση στις 04:30. Πρωινό δυο ολόκληρα αυγά και ένα τοστ. Αυτό το απλό αλλά δοκιμασμένο σε πολλά brevet με επιτυχία.
05:30. Με το πρώτο φως βρίσκομαι στο δρόμο και περπατώ προς το χώρο του αγώνα. Ερημιά. Άφαντοι όλοι. Επιστροφή στο ξενοδοχείο να περάσει η ώρα; Όχι. Ποντάρω σε ένα πρωινό εσπρέσο στο Almira Beach Bar. Είναι ανοικτό ευτυχώς και παραγγέλνω καφέ... Λάδι η θάλασσα ενώ ένα δροσερό αεράκι έρχεται από θάλασσα. Απόλαυση. Σοφή η σκέψη να πάρω ζακέτα μαζί μου. Καλά τα λέει η μάνα μου, τελικά.
Ο κόσμος μαζεύεται, η ώρα περνά και όλοι είναι σε μια ένταση να ετοιμάσουν τελευταία πράγματα πριν αφήσουν το χώρο αλλαγής. Ντύνω το Bianchi σα Χριστουγεννιάτικο δέντρο με πολύχρωμες μπάρες ενέργειας, φωσφορίζοντα τζελ, ταμπλέτες ισοτονικού, χαρτομάντιλα για καμιά έκτακτη επίσκεψη στη φύση.
Η ζώνη αλλαγών έχει σχεδόν αδειάσει, είμαι απ' έξω και χαζεύω το στολισμένο ποδήλατο και κάνω την εξυπνάδα να τρίψω το μάτι μου. Μέγα σφάλμα. Και ενώ άλλες φορές δε βγαίνουν οι φακοί ούτε με μυστρί, βρέθηκε τώρα 30λεπτά πριν τον αγώνα να χάσω τον ένα. Θολή όραση. Έχει σίγουρα βγει. Γαμώτο. Βρίζω χαμηλόφωνα και αρχίζω να βράζω στο ζουμί μου. Τα γυαλιά τα έχω στο ξενοδοχείο να πεις ότι βγάζω τον άλλο και συνεχίζω με τα γυαλιά.... Οπότε ψάχνω. Στην άσφαλτο τίποτα, στη στολή τίποτα, στο χέρι τίποτα. Ο Μάκης με το Νο 39 χαιρετά εκείνη την ώρα, βλέπει το δράμα που περνάω και σπεύδει να βοηθήσει. Τελικά εντοπίζω με την αφή τον φακό να έχει κολλήσει στη μύτη μου...
Τρέχω στο καθρέπτη του μπάνιου καθώς αυτά τα ζογκλερικά που βάζουν φακούς κοιτώντας τον ουρανό δε τα έχω μάθει. Ένας συναθλητής με συμβουλεύει να τον καθαρίσω με σάλιο που έχει ίδιο pH με του ματιού και όχι με νερό βρύσης. Έχει δίκιο. Και άλλος σωτήρας! Τον φοράω και πλέον είμαι πάλι στον αγώνα κανονικά κι όχι ως μισότυφλος Rex.. emoticon unsure
Παραλία. Αμμουδιά. Η ώρα πλησιάζει. Τελευταίο briefing από Ιορδάνη. Οι βάρκες βάζουν τις σημαδούρες μέσα στη θάλασσα. Οι πρώτες είναι κοντά. Οι δεύτερες... Κάπου μισό μεσημβρινό παραπέρα προς Τουρκία. Εκεί που κινδυνεύεις σίγουρα από Κράκεν και τέρατα του βυθού. Ας είναι. Θα χορτάσουν με τους πρώτους που θα φτάσουν ως άλλες τορπίλες οπότε εγώ θα είμαι αδιάφορος μεζές κάπου στα νώτα του κοπαδιού.
Πάντως αυτό με τις τεράστιες σημαδούρες που στο βάθος του ορίζοντα φαίνονται τόσο μικροσκοπικές είναι πραγματικά το τρομακτικότερο κομμάτι του αγώνα. Τόσο που κατουριέσαι πάνω σου. Τι το σκέφτηκα αυτό τώρα; Πότε κατούρησα τελευταία φορά; Fuck, στις 06:15!!! Το briefing συνεχίζει, οι σημαδούρες φαίνονται είναι όλο και πιο μακριά. Δεν υπάρχει περίπτωση να προλάβω να πάω τουαλέτα, να βγάλω wetsuit, να κατεβάσω trisuit, να τα ξαναβάλω όλα αυτά και να είμαι έγκαιρα πίσω στην εκκίνηση. Έτσι ο φόβος του "κατουριέμαι πάνω μου" αντιμετωπίζεται ως μια πραγματικότητα και σαν άλλος μπέμπης χαίρομαι που ξαλάφρωσα και θα κολυμπήσω άνετα. Υποθέτω ότι δεν έχει μείνει να διαβάζει κανείς ως εδώ κάτω γιαυτό και τα γράφω. Μεταξύ μας, ε;
Εκκίνηση. Όλα βαίνουν καλώς. Ξεκινάω να τρέχω προς τα βαθιά, με παφλασμούς από το εκτόπισμα και ιαχές ενθουσιασμού. Βαθαίνει, βουτάω, κάνω μερικές χεριές και βρίσκουν τα χέρια στο βυθό. Ξανασηκώνομαι. Τρέχω πάλι. Μοιάζει με aquathlon μέχρι στιγμής. Τελικά βαθαίνουν τα νερά και αρχίζω να κολυμπάω οριακά πίσω από το κοπάδι. Ακολουθώ σε μικρή απόσταση, δεν τους χάνω και αυτό είναι καλό. Δε θα φτάσω μόνος στα βαθιά. Οι βάρκες των ναυαγοσωστών επιτηρούν διακριτικά οπότε ναι, νιώθω αρκετά ασφαλής και εννοείται συνεχίζω. Φτάνω στη πρώτη σημαδούρα και έχει άλλο τόσο για τη δεύτερη στο βάθος. Περνάω και δυο κολυμβητές, η μάλλον όχι, λάθος. Φορούν άσπρο σκουφάκι και επιστρέφουν γιατί προσπέρασαν τη σημαδούρα. Τελικά φτάνω στο πιο μακρινό σημείο από τη παραλία, καβατζάρω τη κόκκινη σημαδούρα στρίβω με μέτωπο προς την επόμενη σημαδούρα και προσπαθώ να δω που είναι η έξοδος του νερού. Με βία ξεχωρίζει το τρίμετρο λευκό πανί EXIT εκεί έξω. Ακολουθώ τους τελευταίους και προσπερνώ ένα δυο ταλαίπωρους σαν μένα οπότε επιστρέφοντας δυναμικά στον αγώνα διαπιστώνω ότι αρχίζουν και πονούν τα χέρια. Εγκαταλείπω το ελεύθερο και αλλάζω στυλ κολύμβησης. Ύπτιο, πρόσθιο, οτιδήποτε, ίσα να ξεπιαστώ και να συνεχίσω πάλι. Φαίνεται να δουλεύει καθώς μένω σταθερά πίσω από τον τελευταίο που ακολουθώ. Τα νερά δεν φαίνεται να έχουν κάποιο έντονο ρεύμα όπως με είχαν προειδοποιήσει ότι θα συναντήσω.
Η ταμπέλα της εξόδου πλησιάζει και εν τέλει πατάω άμμο. Βγαίνω και τρέχω στις σανίδες του διαδρόμου. Και ω τι έκπληξη, υπάρχει ντους! Τέλεια, σκέφτομαι και κατεβάζω το πάνω μέρος της στολής. Μπαίνω κάτω από το νερό, για δευτερόλεπτα ξεχνάω ότι τρέχω σε αγώνα και παρεμπιπτόντως έχω και ένα κατούρημα να ξεπλύνω... Συνεχίζω μέσα από το μαγαζί, γίνομαι ο ήρωας εκείνου του λεπτού υποδεχόμενος τα χειροκροτήματα και βγαίνω προς την ζώνη αλλαγής. Εκεί αντικρίζω ένα μικρό συντριβανάκι νερού ακριβώς πριν το χάλι για να ξεβγάλω τυχόν άμμο από πόδια! Θεός Ιορδάνη, θεός!!!
Ζώνη αλλαγής, βγάζω στολή φοράω γάντια, παπούτσια, κράνος και ποδηλατικά γυαλιά, ξεκρεμάω το ποδήλατο και σύντομα βρίσκομαι στο πιο άνετο μου κομμάτι, εκεί που νιώθω πιο άνετα. Το ποδήλατο. Πέρασμα μέσα από τη Παραλία με σλάλομ ανάμεσα σε δρομείς που τρέχαν προς τον τερματισμό του sprint και ποδηλάτες που επιστρέφαν να αφήσουν το ποδήλατο. Σύντομα όμως τελειώνουν αυτά και αρχίζουν τα μοναχικά χιλιόμετρα του ποδηλάτου. Αερόμπαρες. Βολεύομαι. Όχι για πολύ. Εξάλλου αυτές τις έβαλα τρεις μέρες πριν και δεν έχω συνηθίσει τη θέση. Οπότε συνεχίζω με εναλλαγές στα drops, στις αερόμπαρες και στα φρένα στις στροφές.
Οι εθελοντές στη θέση τους να δείχνουν τη φορά που πρέπει να ακολουθήσω στις διασταυρώσεις κόβοντας τη κίνηση παράλληλα. Πραγματικά απίστευτα πολλοί άνθρωποι απαιτούνται για να γίνει ένας αγώνας σε τόση έκταση για τόσες πολλές ώρες... Η κυκλοφορία ήταν στο 95% της διαδρομής άδεια από οχήματα. Μόνο κάποιες μοτοσικλέτες της αστυνομίας ή αυτοκίνητα με αυτοκόλλητα της διοργάνωσης συναντούσα. Μια στιγμή συνάντησα ένα τρακτέρ και ο οδηγός περισσότερο έδειχνε να πηγαίνει στη δουλειά του να αλλάξει τα μπεκ, παρά να έχει κάποιο ενεργό ρόλο στον αγώνα. Αργότερα είδα πάλι κάποια αυτοκίνητα να κινούνται στη διαδρομή προσεκτικά και διστακτικά. Δεν μου δόθηκε η εντύπωση ότι κινδυνεύω σε κάποιο σημείο. Και πως άλλωστε όταν έχω σκληραγωγηθεί να κάνω προπόνηση στη παραλιακή με όλους τους τρελαμένους με τα αμάξια που νομίζουν ότι πρωταγωνιστούν στο Miami Vice με διαθέσεις Mad Max....
Υδροδοσία στα 90km του ποδηλάτου. Δυο σταθμοί υδροδοσίας με κίτρινα Powerbar μπουκάλια. Τέλεια.. Αρπάζεις ένα, το τοποθετείς στη παγουροθήκη, ξεκαπακώνεις και πετάς τη ταμπλέτα με τους ηλεκτρολύτες ή ότι άλλα ναρκωτικά έχεις φέρει μαζί σου τέλος πάντων, ξανακουμπώνεις και είσαι έτοιμος. Ούτε να βιδώνεις ούτε να κινδυνεύεις να χάσεις το καπάκι και όλα αυτά τα φαιδρά.
Δρόμος του θεού. 30km επί δυο φορές.
Ναι, έχει εξήγηση ο τίτλος. Καταρχάς είναι απόλυτα ωραίο οδόστρωμα. Όπως το περιέγραψε ο Ιορδάνης. Όπως θα έπρεπε να ήταν παντού. Θεϊκό. 0 λακκούβες. 0 ατέλειες. Μένουμε Ευρώπη, γιαυτό φαντάζομ&al
Γιώργο ...δεν έχουμε λόγια!!!! ευχαριστούμε πολύ! Επέτρεψέ μας να παραθέσουμε πιο κάτω την μετάφραση για τους αγγλόφωνους φίλους μας An entire Half Excellent match. I enjoyed more than any other. A fantastic event weekend ... I write my experiential narrative as lived 2 days 14 to 15 May 2016 ... An entire Half May 14th I am after years again on a bus of the Bus. Not for a trip to the homeland but for Katerini. Weather measured 6 months, 4 months, 2 months, 20 days as the race rolled away so quickly. As the water. certainly progressed with an embarrassment recently, perhaps with an uncertainty of what logic would bring to the starting point of such a large race after my introductory race Psathathlon last year. For this reason I expected to finish unharmed and unscathed the Energy Semilong the ropes, I measure my strength before I decide to enroll in AlmiraMan. What struck me during recording was that I had staff call from Jordan Papadopoulos organizer in minimum time which solved my any questions about my stay and transportation to the place of race. It seemed from the beginning that it was going to a jobbing race "pass wipe finished" but I went to a family fight that the desire and passion personal organizer, group and volunteers exceeded the formality of any other event that I have taken part. The days went by and that I am to make my meditation on the bus equating to mind what will make the changes as not to lose too much time or what will follow in the power. Eg a powder Amora after the bike in a few ml of water immediately before running entered the Checklist as not bought salt pills. We go out to buy everything with; Let's improvise ... The arrival time and to leave things in the hotel is not suited to follow the entire relay race Saturday. Certainly chance to see and meet the popular legend of amateur cycling Rex Antonoglou the end of the effort, so the day was achieved by. A cold espresso Almira Beach Bar overlooking and after receipt of the participation package by the secretariat to ascertain with surprise how many things had inside. Advertising, sponsorship, the organizer's expenses? I do not know, but someone ran over and is clearly appreciated. Honey, nougat, handkerchiefs package, an isotonic tablet, 2 energy gel, a powder that I still do not understand what it does, but certainly not for the laundry, the excellent shirt of the event and this enviable waterproof almirosakos browser. I just felt that they respect the athlete involved and not look to do the minimum, to the touch and leave. After searching the bag I see pink cap. Pink? But pink; I try to remember what sex I have stated on the record and I stop when I see their other male holding pink. Okay, we will become Almiramen it seems, barring unforeseen course but mind become know due beige, red, yellow; This Jordan and ideas! Okay, anyway, if you wear all pink pants, not shame, right; Finally the next morning I realized AMOUNT stands a pink cap sea. Once, maybe our pink cap spared no keel aspiring thalassogkazofonia ... Follow the technical seminar at the Mediterranean hotel complex, which I enjoyed. 4 speakers with issues of concern to all athletes just as much. Struck me most of what he said Ch. Garefi in excellent speech. He said that if the soul is purified with pain according to Nietzsche, the body is purified with the process of the games ... The second thing I remember is that everyone will take part in the match will get it right and nothing more. I'm sure he meant that the result can be a product of chance but proper preparation. Finally ended remember the exhortation not pressured anyone to become not fight his last fight before an injury but to run the game in moderation and to consider it as a bridge to the next race. Finally, the assumption of such an experienced athlete that is a friend of abandonment surely hiding a great wisdom, spirits of many many games. And maybe it is. Follow Pasta party at Almira Beach Bar where I got just a thinking portion to be light the next morning, which proved right move. Fast pass from zone changes because eating a suspicion all afternoon after moving bus as Katerini Beach by bike. Catcher rear tire. Meanwhile it has become dark and I left the bag with tubes, tools and air ampoules at the hotel. Trembling. The tire has lost a lot of pressure in just three hours that I left there. Quick thinking No1. I wake up an hour earlier to come to change it in the morning. The quick thinking No1 fade immediately as anxiety will not let me relax and sleep prospect reset. Quick thinking No. 2. I walk as a hotel, return for replacement and then take back the hotel. Walking enough and that delay. The transition area is empty of people. First it at this time to make repairs or is against Rule 22, paragraph 4, indent 2; huh? Asking the end everything people doing guard and found that overnight I want to repair it on the bike, simply prohibited to take off outside bike. True and fair. And safe. And just when I'm about to take the road to the hotel from the machine god George with 583 participation in Almira Fast hears of dialogs that have elastic and offers to help! With endowed with inner tube, stick shift and pump the floor! For money nor reason! Maybe someday the good that I made a brevet give away my last inner tube in a set of burst and his two tires in huge puddle in Lavrio found a suitable place to turn back. butterfly effect; Perhaps. So keep silent amid the darkness to change the inner tube until it came and Makis with No. 39 and I enlightened to finish faster. The wheel was placed repaired and I left for calm hotel. Little sleep at night with me to count and remeasured exactly what I need with me to brew canteens and clothing. Sure looked five times. Maybe six. Uprising at 04:30. Breakfast two whole eggs and toast. This simple but proven in many successful brevet. 5:30. With the first light on the road and walk to the game room. Wilderness. Go missing all. Return to the hotel to pass the time? No. I bet in a morning espresso in Almira Beach Bar. It is open and luckily I order coffee ... Oil of the sea and a cool breeze coming from the sea. Enjoyment. Wise thinking get cardigan with me. Well said my mother, after all. The people gather, time passes and everyone is in a tension to prepare the last things before leaving the changing room. Clothe the Bianchi like a Christmas tree with colorful energy bars, phosphorescent gel, isotonic tablets, handkerchiefs for any urgent visit to nature. The transition area is almost empty, I'm outside and loiter the decorated bicycle and make intelligence to rub my eyes. Big mistake. And at other times not out lenses or trowel, now found 30 minutes before the match to lose one. Blurred vision. He has definitely come. Damn. Belch quietly and begin to boil in my own juice. The glasses have the hotel to say that I take another and keep going with glasses .... So I look. Nothing in asphalt, in anything uniform, anything at hand. Makis with No. 39 hails that time, he sees the drama that I spend and quick to help. Eventually locate by touch the lens to be stuck in my nose ... I run to the bathroom mirror as these juggling that lay lenses looking at the sky I have not learned. A teammate to advise him clean with saliva has the same pH in the eye and not with tap water. He is right. And another savior! The wear and now I'm back in the game normally and not as misotyflos Rex .. emoticon unsure Beach. Sandy beach. The time is approaching. Last briefing from Jordan. The boats put buoys in the sea. The first is near. The second ... Somewhere half meridian further to Turkey. There certainly in danger of Kraken and monsters of the deep. Let it be. They will fill with the first arriving as other torpedoes so I will be indifferent snack somewhere in the back of the herd. However this with huge buoys in the distance seem so tiny is really the scariest part of the race. So that pees on you. What I thought about this now? When pee last time? Fuck, at 6:15 !!! The briefing continues, the buoys appear to be farther and farther away. There is no way I could go to the toilet, take off wetsuit, download trisuit, to reattach them all and I'm back in time to start. So the fear of "piss on me" is seen as a reality and as another Bebis glad that xalafrosa and swim comfortably. I guess it is not left to anyone reading this far down and for this reason I write. Between us, huh? Start. Everything is fine. I start to run deep, with splashes of displacement and cries of enthusiasm. Deepens, dive, do some hands and find hands on bottom. Xanasikonomai. I run again. It looks like aquathlon so far. Eventually deepens the water and start to swim marginally behind the herd. Follow a short distance, I do not lose them and this is good. I will not only get in deep. The boats lifeguards supervise discreetly so yes, I feel quite safe and meant going. I arrive at the first buoy and has equally for second in the distance. Spending and two swimmers, rather no, wrong. Wearing white cap and return it overtook the buoy. Eventually I reach the most distant point from the beach, kavatzaro the red buoy twisted facing the next buoy and try to see that the water outlet. With violence singles trimeter white cloth EXIT out there. I follow the last and overtake a two wretches like me so strongly back the fight to see that start and aching hands. Desert free and change swimming styles. Backstroke, breaststroke, anything, just to xepiasto and go again. It seems to work well stay firmly behind the last to follow. The water does not seem to have a strong current as they had warned he would meet. The exit sign is approaching and finally I push sand. I go out and run on the treadmill boards. And oh what a surprise, no shower! Perfect, I think, and download the top of the suit. I go under water for seconds I forget that I run a race and incidentally I have a pee ... I continue to rinse through the shop, become the hero of that small welcoming applause and go out to the substitution zone. There I face a small syntrivanaki water just before the mess to rinse away any sand! God Jordan, god !!! Zone change, doff uniform wear gloves, shoes, helmet and cycling glasses, unhook the bike and soon find myself at my most comfortable piece, where I feel most comfortable. The bicycle. Passage through the beach slalom among runners who run towards the end of the sprint and cyclists returning to leave the bike. But soon they finish this and begin the lonely kilometers of cycling. Aerompares. Tide over. Not for long. Besides these I put three days ago and I have not used the site. So I continue to alternations in drops, in aerompares and braking when cornering. Volunteers in place to show the time you have to follow at crossroads by cutting the piece along. Really incredibly many people needed to become a match in such an area for so many hours ... The movement was at 95% of licensed vehicles from the route. Only some police motorcycles or cars with stickers of the event I met. One time I met a tractor and the driver seemed more to go to work to change the injectors, but have an active role in the fight. Later I saw some cars still running on the route carefully and hesitantly. Not the impression given to me that I risk at some point. And that also when I skliragogithei do workout at sea with all their crazy with cars who think they star in Miami Vice with Mad Max moods .... Hydration at 90km cycling. Two Hydration stations with yellow Powerbar bottles. Perfect .. grabs one, you put in Bottle Cage, xekapakoneis and throw the tablet with electrolytes or other drugs have finally bring with you all, and you're ready xanakoumponeis. Or screw or you risk losing the cap and all those blithely. Way of God. 30km over twice. Yes, the title has explanation. First is perfectly nice road. As described by Jordan. As it should be everywhere. Divine. 0 potholes. 0 defects. We live Europe, so it is - almiraMAN